ZONE-24h

J. R. R. Tolkien - Władca Pierścieni

Drużyna Pierścienia

Tom pierwszy, zatytułowany „Drużyna Pierścienia” (na który składa się księga pierwsza i druga), opowiada o odejściu Bilbo Bagginsa z Shire’u, tuż po swoich sto jedenastych urodzinach i o tym, jak Gandalf Szary odkrył, że Pierścień znajdujący się w posiadaniu Frodo Bagginsa jest tym Jedynym, który rządzi wszystkimi Pierścieniami Władzy i został stworzony przez samego Saurona. Na wieść o tym Frodo i jego przyjaciele uciekli z ukochanego i cichego Shire’u, ścigani przez Dziewięciu Jeźdźców Mordoru, aż w końcu, dzięki pomocy Strażnika – Aragorna, cudem dotarli do Ostatniego Przyjaznego Domu w dolinie Rivendell, w którym oczekiwał na nich już Elrond i Gandalf.

W Rivendell miała miejce Narada, na której postanowiono ostatecznie zniszczyć Pierścień, zaś Frodo został Powiernikiem Pierścienia. Wybrano mu ośmiu towarzyszy – Aragorn, Bormir, Legolas (elf z Mrocznej Puszczy), Grimli (krasnolud), Gandalf Szary (czarodziej), oraz czwórka hobbitów: Frodo, Sam, Peregrin i Meriadok, którzy mieli mu pomóc w jego misji, miał bowiem dotrzeć do Mordoru i odnaleźć Górę Przeznaczenia, gdyż tylko tam można było zniszczyć Pierścień. Drużyna wyruszyła tajemnie z Rivendell, musiała jednak zawrócić spod szczytu Caradhrasu i przejść ukrytą Bramą Durina w głąb kopalń Morii. Tam, w walce ze straszliwym Barlogiem, Gandalf runął w otchłań – wtedy przewodnikiem został Aragorn, który okazał się potomkiem dawnych królów, który wyprowadził Drużynę przez Wschodnią Bramę Morii i skierował ją do krainy elfów – Lórien, gdzie spotkali się z władcą i królową Galadrimów. Stamtąd popłynęli z biegiem Wielkiej Rzeki Anduiny, aż do wodogrzmotów Rauros, gdzie uświadomili sobie, że są śledzeni przez szpiegów Nieprzyjaciela i Golluma – stwora, który kiedyś miał w posiadaniu Pierścień, który nadal go do siebie przyciąga.

W tym miejscu Drużyna musiała się zdecydować, czy pójdzie na wschód – do Mordoru, czy z Bormirem na odsiecz stolicy Gondoru – Minas Tirith, zagrożonej wojną, czy też rozdzielić się na dwie grupy. Powiernik Pierścienia upierał się przy wykonaniu swej szaleńczej misji, więc Bormir usiłował mu przemocą wydrzeć Pierścień, co jednak mu się nie udało. Część pierwsza kończy się śmiercią Bormira, zniknięciem Froda i Sama i rozbiciem Drużyny, napadniętej znienacka przez orków.

Dwie Wierze

Tom drugi, zatytułowany „Dwie Wieże” (na który składa się księga trzecia i czwarta), opowiada dalszych losach rozbitej Drużyny, m.in. o skrusze i śmierci Bormira, podróży Merry'ego i Pippina w pogoni za bandą orków przez stepy Rohanu, w stronę Insengradu, i o tym, jak Aragorn, Legolas i Grilmli bezskutecznie poszukiwali tej dwójki hobbitów, którym udało się uciec do wielkiej puszczy – Fangornu, gdzie spotkali enta Drzewca, tajemniczego władcę Fangornu i pasterza drzew. U jego boku byli świadkami marszu entów na Insengrad – siedzibę czarodzieja Sarumana, który zbratał się z siłami Ciemności.

W międzyczasie Aragorn i jego towarzysze spotkali jeźdźców Rohanu, którzy rozprawili się z orkami, po czym udali się do Fangornu, gdzie niespodziewanie spotkali się z Gandalfem, który powrócił z krainy śmierci i teraz został Białym Jeźdźcem, choć jeszcze ukrytym pod szarym płaszczem. Razem udali się na dwór króla Rohanu, Theodena, którego Gandalf uleczył i wyzwolił od złego doradcy, Gadziego Języka, który był wysłannikiem Sarumana. Wraz z królem i wojownikami Riddermarchii, Aragorn, Legolas i Grimli wyruszyli na wojnę przeciwko potędze Insengradu i wzięli udział w rozpaczliwej, lecz ostatecznie zwycięskiej bitwie o Helmowy Jar.

Później Gandalf zaprowadził ich do Insengradu, gdzie zastali wszystko w gruzach, zburzone przez entów, a Sarumana i Gadziego Języka zamkniętych w wieży Orthank. Saruman został pozbawiony różdżki przez Gandalfa, ale sługa złego czarodzieja cisnął za nim jeden z trzech palantirów – kryształów jasnowidzenia. W nocy sile tego kryształu uległ Pippin i przez kontakt wzrokowy z kulą, mimowolnie nawiązał łączność z Sauronem. Ta przygoda mogła się źle skończyć, nie tylko dla niego, gdyż sprowadził nad stepy Rohanu jednego z dziewięciu Upiorów Pierścienia – Nazgula, który zwiastował nadchodzącą wojnę. Gandalf oddał kryształ Aragornowi, a Pippina wziął ze sobą i udał się do Gondoru, do Minas Tirith.

W tym momencie powracamy do Frodo i Sama, których dogonił Sméagol – Gollum, który został ich przewodnikiem przez Martwe Bagna i spustoszony kraj w drodze do Czarnych Wrót Mordoru. Nie było możliwości przejścia tej bramy, więc Frodo za radą Golluma postanowił spróbować pewnej tajemnej ścieżki, pnącej się na przełęczy w Górach Cienia, stanowiących zachodni mur Mordoru.

W drodze natknęli się na zwiadowców armii Gondoru, którym dowodził Faramir, brat Boromira. Faramir odgadł cel wyprawy, lecz mimo wszystko nie uległ pokusie, pomógł hobbitom i usiłował ich ostrzec przed celem ich podrózy, przed przełęczą Cirith Ungol, czyli Przełęczą Pająka. Gdy hobbici doszli do Rozstaju Dróg, świat ogarnęły ciemności płynące z Mordoru, pod których osłoną Sauron wysyłał swoje pierwsze pułki, z Królem Upiorów na czele. W tym momencie rozpoczęła się Wojna o Pierścień.

Powrót Króla

Część trzecia „Władcy Pierścienia” – „Powrót Króla" opowiada o schyłku Trzeciej Ery Śródziemia. Po zakończonej zwycięstwem obronie Helmowego Jaru Legolas, Gimli, Aragorn oraz Gandalf, a także przyjaźnie nastawieni Rohirrimowie, wyruszają, aby pomóc Minas Tirith w ich walce ze zbliżającą się armią Nieprzyjaciela. Namiestnik urzędujący w Gondorze wydaje się być pogrążony w szaleństwie. Nad światem zapadają przerażające Ciemności. Pod ich osłoną nad miastem przez cały czas krążą skrzydlate Nazgule. Sieją one postrach nawet pośród najodważniejszych z wojowników. Rozpoczyna się wielka Wojna, a jej stawką są losy Śródziemia.
Król Rohanu rusza z pomocą Gondorowi, natomiast Aragorn wyrusza Ścieżką Umarłych, aby, pozyskać upiornych, ale bardzo potrzebnych sojuszników. Aragon dobrze wie, że ze Ścieżki Umarłych jeszcze nikt do tej pory nie powrócił.
U podnóża Minas Tirith, na polach Pelennoru, u bram Krainy Cienia, dochodzi do starcia armii ludzi z Gondoru i Rohanu z armią potworów Saurona. Ma ono na celu odwrócenie uwagi Saurona Frodo i jego towarzyszy, którzy są już tak blisko kresu podróży. W czasie walki nawet najmniejsi mieli szansę wykazać się wielką odwagą i zyskać prawo do chwały. Pomimo wielu bohaterskich czynów i unicestwienia jednego z Upiorów Pierścienia bitwa obraca się na niekorzyść obrońców miasta. Jednak Aragorn przybywa na czas. Dzięki pomocy jego oraz nie umarłej wspólne armie Gondoru i Rohanu są w stanie zdecydowanie odepchnąć wroga, a po krótkim czasie wojska sprzymierzeńców ruszają w stronę Barad.
W tym czasie Frodo i Sam idą w kierunku ich przeznaczenia. Przezywają wiele groźnych przygodach, w tym walkę z ogromnym pająkiem – Szelobą. W końcu będąc już na skraju sił docierają do Góry Przeznaczenia. Kiedy Frodo, będąc Powiernikiem Pierścienia, staje nad przepaścią, nie jest w stanie się Go wyrzec i wrzucić Go w potoki płynącej poniżej lawy. Decyzję za Frodo podejmuje Gollum, który rzuca się na niziołka i po krótkotrwałej szamotaninie spada w przepaść razem z Pierścieniem i odgryzionym palcem hobbita. Stwór poświęcił własne życie, aby zniszczyć Pierścień. Udało mu się to - Sauron oraz Pierścień Władzy zostali unicestwieni. Przygody przyjaciół wydawały się mieć ku końcowi. Czterej hobbiści byli bardzo zdziwieni, gdy wrócili do swojej ojczyzny i zobaczyli tam ogromne zniszczenia i szerzącą się wokoło biedę. To Sauron pokonany przez Gandalfa, chciał przynajmniej zemścić się na jego przyjaciołach – hobbitach. Frodo decyduje, że weźmie sprawy w swoje ręce. Wkrótce Saruman zostaje wygnany z Sire przez rozwścieczonych niziołków. Opowieść kończy się, kiedy Frodo, wspólnie z ciągle jeszcze żyjącym Bilbo, Gandalfem, Elronem, Galadrielą i wszystkie pozostałe elfy odpływają z Szarych Przystani, aby już nigdy nie wrócić do Śródziemia.





[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]